گاهی قرار نیست عوض بشی، فقط قراره متوجه بشی.

یه کتابی خریدم. تمرین های جالبی داره. می تونم بگم همزمان هم 
سختن، هم آسون. آسون از اون جهت که روی افکارت کار نمی کنه،
 و قرار نیست فکراتو عوض کنی. سختی شو بعدن می گم.

یه تمرینی داره، باید یه شی کوچیکو بذاری جلوت، و با چشمات به همه 
ی زوایاش نگاه کنی. رنگاشو ببینی. بعد ببینی این شی به نظرت صافه یا 
زبر. نرمه یا سخت. چند تا سوال داره. بعد یه مدت که خوب با چشمات
 نگاش کردی برش می داری و این بار لمسش می کنی. حالا باید ببینی
 نرمه؟  صافه؟ موقع لمس کردنش بعضی از سطوحش برجسته ترن؟ 
دماش؟ وزنش؟  اینا رو همه با دستت حس کنی. وقتی شروع به انجام 
دادن این تمرین کردم ، فک نمی کردم همین یه دونه تمرین، قراره یه 
تاثیر مهم روم بذاره.تقریباهفت تا شی رو،  تو روز های مختلف جلوم 
گذاشته بودم، پشت سر هم نبود روزایی که انجام می دادم .روز هفتم
متوجه یه چیزی شدم. فهمیدم بیشترین حسی که من ازش استفاده 
می کنم بیناییه. انگار اصلا  از لامسه ام استفاده نمی کنم. متوجه نرمی
 و زبری و اون حسی که لامسه ام بهم می ده نیستم. حتی بیشتر اشیایی
 که جلوی دستم می ذارن جنس سخت و محکمی دارن که لامسه رو
 قلقک ندن. شی هفتم یه مداد نوکی بود. یه سوالی این تمرین داره
 می گه چه چیزی این شی رو منحصر به فرد می کنه؟ دیدم قسمت
بالای این مداد گرد نیست ولی من هیچ وقت متوجه نشده بودم. انگار
 عمدن اون شکلی طراحیش کرده بودن که یه  تفاوتی با بقیه مداد نوکی
ها ایجاد کنن. تا اون موقع فهمیده بودم برخلاف اینکه خودم فک می کنم،
 آدمی ام  که جزنیات رو می بینه. از این خبرا هم نیست و یه عالمه چیز
 هست که من هیچ وقت ندیدمشون و متوجه نبودم. اما اون لحظه فک
کردم .من همیشه دارم سر سوال" چی این شی رو منحصر به فرد می
کنه" دقت به خرج می دم. در حالیکه این تمرین ،فقط  برای پیدا کردن
 دلیل خاص بودن یه شی نیست. یه عالمه سوال دیگه هم هست که من
 با این بیشتر درگیر می شم. پس اون ویژگی هاییش که خاص نیستن
 چی می شن؟ جنسش کجا می ره؟ نرمیش چی؟ و اون لحظه بود که فهمیدم
 من تقریبا از لامسه ام هیچ استفاده ای نمی کنم. 

چند شبه دراز می کشم تو تخت. به حسی توجه می کنم که برخورد پتو 
با بدنم بهم می ده. به گرمایی که رو پوستم احساس می کنم. پاهامو 
می کشم رو همدیگه و به حسی که از تماسشون با همدیگه بهم دست 
می ده توجه می کنم. دیشب داشتم فک می کردم من توی عجب جهنمی 
زندگی می کردم ( هنوز هم می کنم، چون هنوز کاملا ازش بیرون نیومدم )
اینکه دراز بکشی و هیچی حس نکنی. بدنت خشک و منقبض باشه و همه 
اش بپرسی، خب چرا خوابم نمی بره؟ جهنمه واقعا. اینکه سال های سال 
حتی حس نکنی. نفهمی. متوجه نرمی و گرمی و زبری و هیچی نباشی.
هیچی، بی اغراق هیچی.... 

تمرینای این کتابو دوس دارم. اما گفتم سختی هم دارن. مثلا برای تمرین
 بعدی همین تمرین، باید چشماتو ببندی، یه دسته نور سفید ببینی که
 میان رو سرت و بعد از اون بالا حرکتت می کنن میان پایین. از هر جای
بدنت که رد می شه باید ببینی اون قسمت چه حسی پیدا می کنه؟
تنش؟ خارش؟ مور مور شدن؟ من با حس های درون بدنم راحت نیستم.
 این تمرین واسم سخته. اما حالا فک می کنم قرار نیست راحت باشه. اگه
 راحت بود که اصلا  نیازی به انجامشون نداشتم.  اگه تمرین اولش تونست
 به من بفهمونه که از لامسه ام استفاده نمی کنم. این تمرینم می تونه
 چیزایی بهم بفهمونه که حالا نمی دونم چی ان. 
یه شب احساس کردم آماده ام که این تمرینو انجام بدم. خودش تو تمرین 
گفته بشینید و چشماتونو ببندین. من دراز کشیدم. دسته ی نور، به چشمام 
نرسیده بود، که خوابم برد!