دیشب شب بدی بود. آثار بدی اش هنوز از دیشب مانده. دیشب
گریه کردم نه با صدای بلند ، آرام. الان خیال می کنم یک گریه با
صدا و بلند که زود تر تمام شود بهتر از یک زمان طولانی بی صدا
اشک ریختن است. مخصوصا اینکه گریه های طولانی باعث می شود
چشم هایم ورم کند. و خسته ترم می کند. تمام امروز را خوابیدم.
حالا سرم سنگین است و انگار درد می کند. برای مدتی طولانی نمی
خواهم گریه کنم . گور بابای اینکه گریه آدم را سبک می کند.
اینکه من مشکلاتی دارم درست، نکته های مثبت دیگران را اول ها
نمی توانستم ببینم و الان به هزار زحمت و جان کندن می توانم ببینم
هم درست. ولی خداییش، آدم ها همدیگر را درک نمی کنند. یعنی
آدم های کمی هستند که سعی می کنند بقیه را درک کنند، البته من
تا به حال ندیده ام. ولی می دانم ندیدن من دلیل بر نبودنشان نیست.
آدم ها انگار در خودشان مانده اند، توی خودشان گیر کرده اند. تو هر
چه بگویی شاید فقط چیزهایی را بفهمند که خودشان تجربه کرده اند.
به حرف هایت گوش نمی دهند، برای اینکه دنیای تو را درک کنند.
دنبال این هستند که وسط حرف هایت بگویند این اتفاق که برای تو
افتاده، برای نوه ی همه ی فلانی هم افتاده. نمی دانند نوه ی عمه ی
فلانی هیچ اهمیتی ندارد. تو فقط می خواهی یکی باشد که شادی،
اندوه یا نگرانی ات را درک کند. بعضی ها هم منتظرند تا تو حرف
و وسطش بگویند دو تا بخیه خوردی؟ اینکه چیزی نیست من پنج
سال پیش ده تا بخیه خوردم. آرایشگر موهاتو زیاد کرد و ناراحت
شدی؟ اینکه چیزی نیست من دو سال پیش موهامو فر کردم همه
اش سوخت یک سانتی کوتاهش کردم. انکار مسابقه ی " من بیشتر"
گذاشته اند. بعضی ها هم که تعدادشان کم نیست، می خواهند
دُرستَت کنند. تو داری برایشان درد و دل می کنی وسط حرف هایت
می گویند خب چرا این کارو کردی؟ ها؟ نباید می کردی. باید فلان
کارو بکنی. انگار نمی خواهند بدانند که تو به سرزنش و نصیحت
نیازی نداری. به اینکه بدانی باید چه کار کنی نیازی نداری. فقط
یکی را می خواهی که حال آن لحظه ات را درک کند، نه اینکه شروع
به نصحیت و راه حل دادن بکند.و یک عالمه بعضی های دیگر که
هر کدام هر کاری می کنند و هر حرفی می زنند به جز اینکه تو را
درک کنند.
دلم می خواهد بدانم تمام مردم دنیا این شکلی اند، یا این جوری
بودن از ویژگی های مخصوصی ایرانی هاست؟